Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

Μια Ιστορία........ (2)






21η Απριλίου!

Με το τέλος του Εμφύλιου ο Πατέρας μου όμως δεν μπορούσε να μείνει εδώ.     Ας είχε Δίπλωμα Ηλεκτρολόγου, ας ήταν η οικογένειά του η ιδρυτική όλης της περιοχής, ας έζησε όλη η γειτονιά με τις λαχανίδες που έκοβε απ΄ τα χτήματα του παππού, δεν μπορούσε να μείνει στον τόπο του, γιατί ήταν Κομουνιστής.     Δεν μπορούσε.      Τα μάζεψε λοιπόν, και πήγε στην Κρήτη.      Στα πάτρια εδάφη.      Στη Σητεία.      Δούλεψε εκεί.     Λίγα χρόνια.       Μετά ξαναγύρισε.      Το ΄56 βγήκε Δημοτικός Σύμβουλος Αιγάλεω με τον Συνδυασμό του Αείμνηστου Νονού μου, του Δήμαρχου για 25 χρόνια Σταύρου Μαυροθαλασσίτη.     Ανάλαβαν το Αιγάλεω λίγες παράγκες και το έκαναν αυτό που είναι σήμερα.      Αυτοί, οι πρώτοι σκαπανείς.      Πήγαν εξορίες, έφαγαν ξύλο, φυλακίστηκαν, Γυάρος, Αη-Στράτης, Λέρος.     Την 21η Απριλίου 1967 τους μαζέψανε στο Γήπεδο Καραϊσκάκη!    Θυμάμαι, τότε το κατάλαβε ο πατέρας μου ότι θα τον πιάσουνε, ήμουν στη σκάλα, 6 χρονών παιδάκι, μου λέει:     «Πάω στον Μ.     Μην πεις σε κανέναν τίποτε»      και έφυγε.     Δεν το είπα πουθενά.     Η μαμά μου ακόμα το λέει, και καμαρώνει.      Μετά όμως πήγε και παραδόθηκε.       Θυμάμαι ακόμα τις μέρες που έλειπε στη Γυάρο, και η μαμά μου με τη θεία μου, προσπαθούσαν να πληρώσουν τα γραμμάτια στα μαγαζιά μας.       Θυμάμαι τη μέρα που γύρισε.      Το Σχολείο ήταν από κάτω από το σπίτι μας:      Μας λέει η Δασκάλα:     «Άντε πηγαίνετε επάνω»       Λέω και εγώ:     Γιατί να μας το λέει;      Πάω και τι να δω;     Ο πατέρας μου!!!....     Πήγαμε κοντά του και ήταν η μοναδική φορά που μας πήρε στα γόνατά του      και γέλαγε ο καημένος.     Αυτό το γέλιο του.     Τόσο σπάνιο, αλλά πόσο μου άρεσε.....    


Η Χούντα…….

Ω! Η επταετία!!!       Πόσος τρόμος......        Πάντα είχα το φόβο ότι θα τον πάρουν πάλι στην εξορία.       Η μαμά μου πάντα φοβισμένη, πάντα να κρυφομιλάνε και τάχα εμείς τα παιδιά δεν καταλαβαίναμε.      Και το βράδυ....      Αχ! Το βράδυ....    Είχε ένα μικρό ραδιόφωνο, δεν το έπιανε το μάτι σου,     ρεύματος,   πλαστικό εξωτερικά,   που σ΄ αυτό το μικρό ραδιάκι, εκείνος το είχε μετατρέψει έτσι, και έπιανε Βραχέα,      και έπιανε Λονδίνο,    και     Ντόιτσε Βέλλε    κυρίως.     Καμιά φορά έπιανε και     Τίρανα.     Αχ! Αυτός ο τρόμος!    Ακόμα όταν ακούω τα σήματα αυτών των Ραδιοφωνικών Σταθμών, ανατριχιάζω,     γιατί θυμάμαι εκείνες τις στιγμές,    που παίζαμε το κεφάλι μας όλοι!!!    Ήταν άκρως απαγορευμένο    να ακούς τέτοιους σταθμούς!!!     Αντιστασιακούς!!!     Που έλεγαν κατά του Καθεστώτος των Συνταγματαρχών   και της Χούντας!!!    «ΕΔΩ, ......   ΛΟΝΔΙΝΟΝ!!!»      Και ο ψίθυρος της μαμάς μου:     «Βρε Γιώργο, χαμήλωσέ το,     θα μας ακούσουν.....»


Εδώ Πολυτεχνείο!!!!

Και όταν ξεψύχαγε   η Χούντα    το: «ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!!!     ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!!!    Σας μιλά ο Σταθμός    των Ελεύθερων    Αγωνιζόμενων    Φοιτητών,   των Ελεύθερων Αγωνιζόμενων   Ελλήνων!!!      Αδέρφια μας Στρατιώτες!!!      Αδέρφια μας Στρατιώτες!!!!     Είστε   αδέρφια μας!!!!     Δεν θα μας χτυπήσετε!!!!     Είστε αδέρφια μας!!!!     Αδέρφια μας Στρατιώτες!!!!»    Κι όμως::::   ......   τους χτύπησαν.     Την άλλη μέρα   το πρωί    ο πατέρας μου ανέβηκε   στο κέντρο   της Αθήνας, και πήγε   στο Πολυτεχνείο απ΄ έξω, και   είδε τις Πυροσβεστικές,   με τις μάνικες, να ρίχνουν   τόνους νερού   για να ξεπλύνουν     τα αίματα των παιδιών μας,   που είχαν χυθεί   το προηγούμενο βράδυ.     Ξεπλένεται όμως   ποτέ   το   αδικοχαμένο   Αίμα;     Ειδικά το   Άγιο   Αίμα το   χυμένο για την  Ελευθερία;     Την ελευθερία του  Λόγου, της  έκφρασης,  της   Ζωής;      Τα παιδιά μας  σήμερα, δεν το καταλαβαίνουν!       Δεν έζησαν   αυτόν τον  τρόμο, τον  φόβο,  την   καταπίεση....   

Νάρκες στον Γοργοπόταμο!

Ακόμα ένα περιστατικό θυμάμαι,    από πιο παλιά,    και πιο σοβαρό.   Με είχε πάρει και είχαμε πάει στη Γιορτή για την Επέτειο της Ανατίναξης της Γέφυρας του Γοργοπόταμου.     Διοργάνωνε ο ίδιος τις Εκδρομές.  Μάζευε σαν Δημοτικός Σύμβουλος, σαν Ηλεκτρολόγος, σαν απ΄ τους πρώτους κατοίκους, σ΄ όλη την Αναγέννηση, σ΄ όλη την περιοχή,  νοίκιαζε Πούλμαν, και πήγαινε τον κόσμο σ΄ όλη την Ελλάδα.   Μας πήγαινε στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης,   στην Έδεσσα,   στον Αλιάκμονα,   στον Πηνειό,  στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης,   στην Κυλλήνη,   στα Σελήνια στη Σαλαμίνα,  σ΄ όλη την Πελοπόννησο,   στην Ολυμπία,  Μυστρά,  Μονεμβασιά,   Λούρο,  Δυρρό,  Μέγα Σπήλαιο,  πού να τα θυμάμαι όλα τώρα....  Σ΄ εκείνες τις εποχές της στέρησης,  της αβιταμίνωσης,  της φτώχιας,  έπαιρνε τα μετακατοχικά παιδάκια και τα πήγαινε να κάνουν μπάνιο,  και καθημερινά στον Σκαραμαγκά με 1,5 δραχμή με το Λεωφορείο,  και τις Κυριακές σε  μακρινές Εκδρομές        με τα ελάχιστα χρήματα που μπορούσε να πετύχει στον ιδιοκτήτη του Πούλμαν,  και βάζοντας από την τσέπη του πολλές φορές.....       
    Ακόμη του χρωστάνε πόσα χρήματα......      

Εκείνη τη φορά λοιπόν,  χωρίς τη μητέρα και τον αδερφό μου,  πήγαμε πολλοί από τον Άγιο Σπυρίδωνα  και την Αναγέννηση,  στον Γοργοπόταμο.  Εγώ θυμάμαι μόνο,  που ήμασταν πάνω σ΄ ένα βουναλάκι με πρασινάδα,  φαίνεται  τότε έσκασε η νάρκη  που είχανε βάλει,  και έβλεπα τον κόσμο  από κάτω μας  να πηγαίνει  και να έρχεται  πανικόβλητος,  και  ανάμεσά τους  τους χωροφύλακες.  Κάποια στιγμή το βράδυ γυρίσαμε σπίτι, είχαμε χάσει τις τσάντες,  τα ρούχα, τη   φωτογραφική μας   μηχανή  και τα  πράγματά  μας, η μαμά μου            είχε τρελαθεί από την αγωνία της.  Είχαν σκοτωθεί  αρκετά  άτομα     τότε!!!.....  Ο Θεός όμως μας φύλαξε  άλλη  μια φορά.  Ο Νονός μου, ο Σταύρος Μαυροθαλασσίτης,  ο Δήμαρχος,  δεν ήταν μαζί μας εκείνη την ημέρα. 


29 Νοεμβρίου 1964

Κοίταξα στο Γκουγκλ την ημερομηνία και έμεινα έκθαμβη!

Πώς είναι δυνατόν να θυμάμαι τόσες λεπτομέρειες;

Είναι η μέρα που αποφάσισε η Κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου να τιμηθεί η Ανατίναξη της Γέφυρας στον Γοργοπόταμο.  Μαζεύτηκαν εκεί 20.000 κόσμος. Ανάμεσα σ' αυτούς κι ο Πατέρας μου μ' εμένα.
Τότε έσκασε μια νάρκη, και χάθηκαν 13 άνθρωποι. Εκεί, στον Γοργοπόταμο.
Ήμουν 3 1/2 χρονών παιδάκι. Θυμάμαι ότι ήμασταν σε μια πλαγιά, με πολύ κόσμο γύρω μας. Μπροστά, κάτω, έβλεπα καπέλα χωροφυλάκων να κινούνται. Θυμάμαι ότι είχε ήλιο, λαμπερό, ο πατέρας μου φορούσε γυαλιά. 

Μετά κάτι έγινε, και ο κόσμος ήταν τρομαγμένος.....
Ύστερα θυμάμαι που αφήσαμε το βράδυ, τον κόσμο με το πούλμαν, ο Πατέρας μου διοργάνωνε τις εκδρομές, και τη μητέρα μου αλλοπαρμένη να μας ψάχνει!  Είχαμε χάσει τα πράγματά μας, τη φωτογραφική μηχανή, ζακέτες και μπουφάν, την τσάντα μας, αλλά ήμασταν ζωντανοί.  Άλλοι 13 άνθρωποι δεν ήταν.  Από μια νάρκη.  Θες ήταν από τον Πόλεμο, θες την έβαλαν τότε.....  Ποιος ξέρει;......                

Πορεία Ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη!

Θυμάμαι μια μέρα, έψαχνα να βρω για το Μάθημα των Οικοκυρικών, δείγματα από διάφορα υφάσματα, και έψαχνα σε ένα μπαούλο, που είχαμε κάτω, σε ένα ντουλάπι.       Κάνω έτσι, και βλέπω σφηνωμένο στην κάσα, πίσω απ΄ το ντουλάπι, πολύ-πολύ καλά κρυμμένο, ένα μπλε πανί.      Πιτσιρίκι ήμουν, πρώτη Γυμνασίου πήγαινα, το παίρνω, το ανοίγω, ξέρετε τι ήταν;      Δεν το καλοείδα:      Το άρπαξε η μητέρα μου, και όπου φύγει-φύγει:::       Τρόμος!!!!     Ήταν   (δεν ξέρω και να το πω::::   )     Το έμβλημα της Πορείας του Αείμνηστου       Γρηγόρη      Λαμπράκη!!!!      Χαίρομαι     και     καμαρώνω,   και θα το λέω,   πως     ήταν και ο πατέρας     με τη μητέρα μου    εκεί!!!     Σ΄ αυτό το μεγαλειώδες γεγονός!!!      Στην Πορεία του Μαραθώνα!!!!     Ήταν εκεί.     Δεν μ΄ άφησε να το δω.    Να το καμαρώσω......     Και    όταν μεγάλωσα,    και    κατάλαβα τι   ήταν, και   της το   ζήτησα, να το έχω    για κειμήλιο,    μου είπε    ότι μια μέρα    που μίλαγε    κάποιος Βουλευτής   του Πασόκ    στο Αιγάλεω,    (μεγάλη Πασοκτζού    η μαμά μου,   πολύ φανατική  ), το πήρε   και τους  το   πήγε.....     Τέτοια βλακεία    έκανε.     Τουλάχιστον    θα το   εκτιμήσανε;      Ή θα το   πετάξανε   κάπου, και εγώ    μένω   με τον    καημό......       Ούτε   μια   φωτογραφία δεν   το   έβγαλα.  Ας είναι......

Κηδεία Γεωργίου Παπανδρέου!

Θυμάμαι,      ανακατεμένα τα λέω,   την Κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου.   Πολύ μικρή ήμουν.   Πόσος πολύς κόσμος ήταν!!.....   Και θυμάμαι σαν να ήταν τώρα,  έναν κύριο,  που φόραγε   μια μακριά γούνα, σαν κάπως ξανθή    καμιλό  και  τιγρέ  τη θυμάμαι,    Νέο Κύμα τότε,    Μπιτλς    βλέπετε....  και  τι μου λέει  ο πατέρας μου:::   «Κοίτα,  Ρένα,   ο  Παπαμιχαήλ!!!»






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου