Χαίρετε πάντοτε!

«Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε.  πάλιν θέλω ειπεί, χαίρετε» (Φιλιππ. δ’ 4)

Η ευχή που συχνά ανταλλάζουμε με τους ανθρώπους που συναντούμε είναι αυτή της χαράς.  Χαίρετε.  Και η χαρά δεν έχει μόνο χρονικά όρια.  Έχει και μεγέθη.  Είναι μικρή, είναι μεγάλη, είναι πλήρης.  Μεγάλα, αλλά και μικρά, ασήμαντα γεγονότα στη ζωή, μας προκαλούν χαρά ανάλογης διάρκειας.  Πώς όμως είναι δυνατόν να εξασφαλιστεί παντοτινή χαρά στη ζωή μας;  Πώς είναι δυνατόν να μη συμβούν γεγονότα στη ζωή μας ή να συναντήσουμε ανθρώπους που θα μας προξενήσουν λύπη;  Ίσως σε μικρό βαθμό να μπορούμε να ελέγξουμε τις αιτίες της λύπης αλλά είναι αδύνατον να τις εξαφανίσουμε.  Ο απόστολος Παύλος μας δίνει την προσέγγιση του Λόγου του Θεού στο θέμα της χαράς.  Η παντοτινή χαρά προέρχεται, πηγάζει, βασίζεται και αντλείται από τον Κύριο Ιησού Χριστό.  Είναι Αυτός που τις σκοτεινές ημέρες τις γεμίζει με το δικό Του Φως.  Είναι η αδιάλειπτη Παρουσία Του στη ζωή μας!

«Χαίρετε εν Κυρίω»!  

Ευγνωμοσύνη!

«Θέλω Σε δοξολογήσει Κύριε, εν όλη καρδία μου.  θέλω διηγηθή πάντα τα θαυμάσιά Σου» (Ψαλμ. θ’ 1)

Το 1941, οι Γερμανοί ζήτησαν από τον Δήμαρχο και τον Μητροπολίτη της Ζακύνθου τα ονόματα των Εβραίων κατοίκων της.  Την επομένη με έκπληξη παρέλαβαν μια λίστα που περιείχε μόνο δύο ονόματα, του Δήμαρχου και του Μητροπολίτη.  Αλλά και οι κάτοικοι, έκρυψαν τους Εβραίους όλο το διάστημα της κατοχής.  Η Ζάκυνθος θεωρείται το μοναδικό μέρος στην Ευρώπη που κατόρθωσε να διασώσει όλον τον εβραϊκό πληθυσμό του.  Μετά τον σεισμό του 1953, στην κατεστραμμένη Ζάκυνθο, το Ισραήλ έστειλε βοήθεια και εμφιαλωμένο νερό σε μπουκάλια στα οποία αναγραφόταν:  «Ο λαός του Ισραήλ δεν θα ξεχάσει ποτέ την καλοσύνη της Ζακύνθου».  Κάθε μέρα, κάθε λεπτό τα μάτια του Πατέρα μας Θεού είναι επάνω μας.  Το ενδιαφέρον Του για μας δεν σταματά.  Ενδιαφέρεται για τα μεγάλα αλλά και για τα πιο μικρά πράγματα της ζωής μας.  Άραγε εμείς θυμόμαστε τις ευεργεσίες Του;  Άραγε η καρδιά μας ξεχειλίζει από ευγνωμοσύνη για τα θαυμάσια που κάνει στη ζωή μας;  Μακάρι πάντα να τα θυμόμαστε και να Τον δοξολογούμε!

Τα χέρια!

«Ο Θεός όμως πλούσιος ων εις έλεος, διά την πολλήν αγάπην Αυτού με την οποίαν ηγάπησεν ημάς, και ενώ ήμεθα νεκροί διά τα αμαρτήματα, εζωοποίησεν ημάς» (Εφες. β’ 4, 5)

Ήταν άσωτος, σκλάβος κάθε είδους αμαρτίας που την υπηρετούσε χωρίς κανένα φραγμό και ενδοιασμό.  Ο πατέρας του τον έδιωξε από το σπίτι.  Ζούσε σε μια άθλια παράγκα κακόφημης περιοχής.  Η μητέρα του όμως πήγαινε κάθε μέρα και με απλωμένα τα χέρια και με δάκρυα στα μάτια, περίμενε να τον αγκαλιάσει παρόλο που εκείνος την περιφρονούσε και την έδιωχνε.  Μια μέρα ο νέος πέθανε.  Εκεί όμως βρήκαν τη μητέρα του με απλωμένα τα χέρια να τον περιμένει.  Το όνομά της ήταν Αγάπη και όταν μιλούσαν γι’ αυτήν στην πόλη έλεγαν:  «η Αγάπη με τα απλωμένα χέρια».

Αγαπητέ μας φίλε, ίσως ποτέ να μη σου είπαν ότι η αγάπη του Θεού στο πρόσωπο του Υιού Του, του Ιησού Χριστού, με απλωμένα τα ματωμένα Του χέρια στο Σταυρό σε περιμένει, σε καλεί να σε αγκαλιάσει, να σου χαρίσει τη σωτηρία Του και τη ζωή την αληθινή, την αιώνια.  Μην αδιαφορήσεις και μην απωθήσεις αυτά τα χέρια.  Τρυπήθηκαν για σένα!

Μη φοβάσαι! Μόνο πίστευε!

«Και ιδού, ήλθεν άνθρωπος ονομαζόμενος Ιάειρος, ….. άρχων της συναγωγής, και πεσών εις τους πόδας του Ιησού, παρεκάλει Αυτόν να εισέλθη εις τον οίκον αυτού διότι είχε θυγατέρα μονογενή….. και αύτη απέθνησκεν» (Λουκάς η’ 41)

Ένα κορίτσι, το μοναχοπαίδι του αρχισυνάγωγου Ιάειρου πεθαίνει.  Οι γιατροί, οι Λευίτες, η αγάπη και τα δάκρυα των γονιών είναι χωρίς αποτέλεσμα.  Και τότε, μια σκέψη φωτίζει το νου του πατέρα.  Ο Ιησούς, ο Δάσκαλος από τη Ναζαρέτ!  Πολλές φορές είχε ακούσει γι’ Αυτόν, Τον είχε δει, αλλά δεν Του έδινε σημασία.  Τώρα όμως, θυμάται ότι θεράπευε πολλούς, ανάστησε νεκρούς.  Γιατί όχι και το παιδί του.  Ο Ιησούς, στερνή ελπίδα στην απελπισία του.  Και ο περήφανος αρχισυνάγωγος, πέφτει στα πόδια Του.  Και ο Ιησούς, γεμάτος αγάπη και έλεος, δίνει θάρρος στον πατέρα:  «μη φοβάσαι, μόνον πίστευε και θα σωθεί».  Ο Ιησούς, ο σταυρωμένος Κύριος, ο Λυτρωτής.  Ο Ιησούς της αγάπης και του ελέους, η μόνη ελπίδα του ανθρώπου.  Πάντα δυνατός, πάντα πρόθυμος να συγχωρεί, να αλλάζει, να ανασταίνει νεκρές ψυχές.  Τότε αλλά και τώρα.  Δοξασμένο το όνομά Του! 

Ήμουν τυφλός, μα τώρα βλέπω!

«Αν ήναι αμαρτωλός δεν εξεύρω.  εν εξεύρω, ότι ήμην τυφλός, και τώρα βλέπω» (Ιωάνν. θ’ 25)

Ήταν τυφλός εκ γενετής.  Δεν είχε δει ποτέ του τον ήλιο, μια ανθισμένη αμυγδαλιά.  Τον είδε όμως ο Ιησούς και του άνοιξε τα μάτια, και τότε τα είδε όλα για πρώτη φορά.  Οι γνωστοί του, άλλοι έλεγαν ότι είναι αυτός ο τυφλός και άλλοι ότι είναι κάποιος που του μοιάζει.  Αυτός όμως βεβαίωνε, «εγώ είμαι».  Οι Φαρισαίοι, επειδή δεν μπορούσαν να αμφισβητήσουν το θαύμα, κατηγορούσαν τον Ιησού ως αμαρτωλό.  Και ο ταλαίπωρος τυφλός φώναζε:  «αν είναι αμαρτωλός δεν ξέρω, ένα όμως ξέρω, ότι ήμουν τυφλός και τώρα βλέπω».  Τυφλός δεν είναι μόνον αυτός που δεν βλέπει την αμυγδαλιά αλλά και εκείνος που πίσω από την αμυγδαλιά, δεν βλέπει τον Ποιητή της.  Ο Χριστός είπε:  «μάτια έχετε αλλά δεν βλέπετε» (Μαρκ. η’ 18) και ο Δαβίδ παρακαλεί:  «Άνοιξε τα μάτια μου και θα βλέπουν τα θαυμάσια μέσα στο νόμο Σου» (Ψαλμ. ριθ’ 18).

Αν φίλε μας, έχεις αμφιβολίες στην καρδιά σου, κάνε και συ την ίδια προσευχή.  Ο Χριστός θα σου δείξει την χάρη και την αγάπη Του για σένα, και τότε θα πεις, «ήμουν τυφλός μα τώρα βλέπω»!