«Και ιδού, ήλθεν άνθρωπος ονομαζόμενος Ιάειρος, ….. άρχων
της συναγωγής, και πεσών εις τους πόδας του Ιησού, παρεκάλει Αυτόν να εισέλθη
εις τον οίκον αυτού διότι είχε θυγατέρα μονογενή….. και αύτη απέθνησκεν»
(Λουκάς η’ 41)
Ένα κορίτσι, το μοναχοπαίδι του αρχισυνάγωγου Ιάειρου
πεθαίνει. Οι γιατροί, οι Λευίτες, η
αγάπη και τα δάκρυα των γονιών είναι χωρίς αποτέλεσμα. Και τότε, μια σκέψη φωτίζει το νου του
πατέρα. Ο Ιησούς, ο Δάσκαλος από τη
Ναζαρέτ! Πολλές φορές είχε ακούσει γι’
Αυτόν, Τον είχε δει, αλλά δεν Του έδινε σημασία. Τώρα όμως, θυμάται ότι θεράπευε πολλούς,
ανάστησε νεκρούς. Γιατί όχι και το παιδί
του. Ο Ιησούς, στερνή ελπίδα στην
απελπισία του. Και ο περήφανος αρχισυνάγωγος,
πέφτει στα πόδια Του. Και ο Ιησούς,
γεμάτος αγάπη και έλεος, δίνει θάρρος στον πατέρα: «μη φοβάσαι, μόνον πίστευε και θα σωθεί». Ο Ιησούς, ο σταυρωμένος Κύριος, ο
Λυτρωτής. Ο Ιησούς της αγάπης και του
ελέους, η μόνη ελπίδα του ανθρώπου.
Πάντα δυνατός, πάντα πρόθυμος να συγχωρεί, να αλλάζει, να ανασταίνει
νεκρές ψυχές. Τότε αλλά και τώρα. Δοξασμένο το όνομά Του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου