Ο αντικαταστάτης μας

… του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού όστις έδωκεν εαυτόν υπέρ ημών, διά να μας λυτρώση από πάσης ανομίας, και να μας καθαρίσει εις εαυτόν…

Τίτον β’ 13, 14

 
Ο αντικαταστάτης μας

Στην ιστορία της Περσίας υπάρχει ένα πολύ συγκινητικό περιστατικό. Δώδεκα άντρες είχαν διαπράξει ληστεία και δολοφονία κάτω από τα τείχη της πόλης. Ο βασιλιάς αποφάνθηκε ότι μόλις βρεθούν οι ένοχοι, θα θανατωθούν. Μετά από λίγο καιρό τους συνέλαβαν και τους καταδίκασαν σε θάνατο. Την ημέρα της εκτέλεσης πολλοί είχαν συγκεντρωθεί με δάκρυα στα μάτια. Ο λόγος ήταν ότι ένας από τους καταδικασμένους ήταν ένας νεαρός, πολλά υποσχόμενος. Έκλαιγαν και ζητούσαν την απαλλαγή του. Όμως δεν υπήρχε καμιά τέτοια περίπτωση. Ξαφνικά πετάχτηκε από το πλήθος ο πατέρας του νεαρού. Παρακάλεσε το βασιλιά να του επιτρέψει να πάρει εκείνος τη θέση του παιδιού του. «Είναι νέος και αρραβωνιασμένος. Ξέρω ότι είναι ένοχος και αξίζει να πεθάνει. Δεν θα ικανοποιηθεί όμως ο νόμος αν πεθάνω εγώ στη θέση του;» Ο βασιλιάς αποφάσισε να δεχτεί την αντικατάσταση. Ο γιος κατασυντριμμένος φώναζε και παρακαλούσε να τον αφήσουν να πεθάνει για να πληρώσει την ποινή που του άξιζε. Τελικά ο πατέρας εκτελέστηκε στη θέση του. Καταδικασμένοι σε θάνατο ήμασταν, αιώνιο θάνατο, εξαιτίας της αμαρτίας μας. Δεν υπήρχε περίπτωση να σωθούμε. Όσα καλά έργα και να κάναμε. Όσο ηθική ζωή και αν προσπαθούσαμε να ζήσουμε. Όσο και να κλαίγαμε και να μετανοούσαμε. Είχαμε ανάγκη από Σωτήρα. Και ήρθε ο Γιος του Θεού. Άφησε τη δόξα Του στον Ουρανό και ήρθε στη γη μας, φτωχός, ταπεινός, μα με εξουσία! Πήρε το φορτίο μας επάνω Του, όλη μας την καταδίκη. Και πλήρωσε στο Σταυρό με το άγιο αίμα Του. Πέθανε στη θέση τη δική μας. Για να μπορούμε τώρα να ζήσουμε μια νέα ζωή, στα ίχνη Του! Καθαρισμένοι, πλυμένοι στο αίμα του Αμνού, λυτρωμένοι δικοί Του!

Κύριέ μου, γονατίζω μπροστά Σου με καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη για την ανείπωτη θυσία, για το Σταυρό, για το Αίμα! Θέλω να Σου ανήκω, να ζήσω για Σένα και κάθε μου
ανάσα να Σε δοξάζει!

Νίκη με τη δύναμή Του

Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν…

Α’ Κορινθίους ι’ 13

Νίκη με τη δύναμή Του

Σε μια μεγάλη βιοτεχνία κεραμικών ο επιστάτης, που ήταν χριστιανός, μπήκε σε μεγάλο πειρασμό μια μέρα, την ώρα που εργαζόταν. Το αφεντικό, που ετοίμαζε τις φόρμουλες σε ένα μικρό προσωπικό του γραφείο, έφυγε για λίγο και άφησε απρόσεχτα το βιβλιαράκι του πάνω στο γραφείο του ανοιχτό. Ο επιστάτης μπήκε στο δωμάτιο για να πάρει κάποια χρώματα και είδε αυτό το βιβλίο. Περιείχε μυστικά ανυπολόγιστης αξίας και θα μπορούσε να αντιγράψει μερικά. Υπήρχαν πολλοί που θα μπορούσαν να συνεργαστούν μαζί του για να φτιάξουν ένα κεραμικό ισάξιο αυτής της βιοτεχνίας. Θα πλούτιζε. Πολλές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό του, όμως γρήγορα η μάχη μέσα του σταμάτησε, γιατί κοίταξε ψηλά. Έκλεισε το μικρό βιβλίο και είπε: «Ο Χριστός θα νικήσει!» Έπειτα βρήκε το αφεντικό και του έδωσε το βιβλίο. Συνέχισε να εργάζεται ως απλός επιστάτης για πολλά χρόνια και είχε πραγματική χαρά στην ψυχή του, γιατί ήξερε ότι ανήκε στον ζωντανό και αληθινό Θεό και δεν Τον είχε προδώσει.

Πειρασμοί σίγουρα θα υπάρχουν. Κοντά μας, πολύ κοντά. Η καρδιά μας εύκολα παρασύρεται και η ανθρώπινη παλιά φύση μέσα μας κάποια στιγμή ξυπνά. Μα η δύναμη του Χριστού είναι πιο μεγάλη. Μαζί Του μπορούμε να νικήσουμε τον πειρασμό και να πούμε «ύπαγε οπίσω μου Σατανά», αν βάλουμε πρώτο στη ζωή μας το θέλημά Του. Τι νόημα έχουν τα πλούτη, τα υλικά αγαθά, η γνώμη των ανθρώπων, αν δεν μπορούμε να Τον κοιτάξουμε κατά πρόσωπο με καθαρή καρδιά; Τι είναι αυτό που βαραίνει τελικά στη συνείδησή μας; Η πρόσκαιρη απόλαυση ή το «εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ» από το στόμα του Κυρίου μας; Από αυτή την επιλογή θα κριθεί το αν θα κερδίσουμε τη μάχη.

Κύριέ μου, όσο κοντά μου κι αν είναι ο πειρασμός κι όσο μεγάλος και σπουδαίος αν φαντάζει, δίνε μου τη δύναμη να τον νικώ, να Σε κοιτάζω στα μάτια και να προχωρώ στον άγιο δρόμο Σου με χαρά!

Έδωσε τη ζωή Του για σένα!

Κάποιος κήρυκας προσπαθούσε να εξηγήσει την αγάπη του Χριστού και διηγήθηκε την ιστορία μιας μητέρας, που πήρε το μωρό της κάποια νύχτα για να περάσει τα βουνά.
Αλλά έπεσε χιόνι και έχασε το δρόμο της. Κατάκοπη, αναγκάστηκε τελικά να ξαπλώσει στο χιόνι και να σκεπάσει το παιδί με το σάλι της. Το επόμενο πρωί την βρήκαν νεκρή. Το μωρό ήταν ζωντανό. «Αν ακόμη ζει», συνέχισε ο ιεροκήρυκας, «θα είναι γύρω στα τριάντα. Αν γνωρίζει αυτή την ιστορία του, ότι η μητέρα του έδωσε τη ζωή της για να τον σώσει, σίγουρα η καρδιά του θα είναι γεμάτη από αγάπη γι’ αυτή. Κι εσύ, φίλε μου, είσαι χειρότερος από έναν αχάριστο γιο αν δεν αγαπάς τον Ιησού Χριστό που πέθανε για να σε σώσει!» Μετά από λίγες μέρες κάλεσαν αυτόν τον άνθρωπο του Θεού στο κρεβάτι ενός ετοιμοθάνατου άρρωστου νέου άνδρα, που είχε κυλιστεί στην αμαρτία. Ήταν ο γιος εκείνης της γυναίκας. Είχε συμβεί να μπει στην εκκλησία εκείνο ακριβώς το πρωινό και να κούσει την ιστορία, τη δική του ιστορία. Λίγο πριν σβήσει η τελευταία του πνοή, δέχτηκε τον Ιησού Χριστό στην καρδιά του, Σωτήρα του και Κύριό του και έφυγε μαζί Του για την άλλη όχθη!

Δεν χρειάζεται να κυλιστείς στην αμαρτία, για να νιώσεις αμαρτωλός. Ούτε χρειάζεται να φτάσεις στο χείλος του θανάτου για να ζητήσεις το έλεος και τη συγχώρηση του Θεού. Ο Χριστός σε αγαπάει, έδωσε τη ζωή Του για σένα. Σε περιμένει, σε ψάχνει, θέλει να σε σώσει, τώρα! Η αμαρτία, χωρίς να το καταλαβαίνεις, σου σκάβει την ψυχή και νομίζεις ότι όλα σου φταίνε, αλλά φταίει μέσα σου, η καρδιά σου. Ο Χριστός μπορεί να την αλλάξει, να σε αναγεννήσει, να σε κάνει καινούργιο άνθρωπο, λυτρωμένο, ελεύθερο, δυνατό! Για ένα ήρθε στη γη, και δεν είναι αυτό καθόλου εγωιστικό να το πάρεις έτσι. Το αντίθετο μάλιστα, περιμένει να το αναγνωρίσεις και να Του πεις ευχαριστώ!

Κύριέ μου, Εσύ πρώτος με αγάπησες. Αξίωσέ με κι εμένα να Σε αγαπήσω με όλη μου την καρδιά και να ζήσω για Σένα!

Μπροστά στο βασιλιά

Ο von Zealand, ο σπουδαίος στρατηγός του Φρειδερίκου του Μέγα, ήταν πραγματικός χριστιανός, όμως ο βασιλιάς ήταν χλευαστής. Μια μέρα ο βασιλιάς έκανε υποτιμητικά αστεία για τον Σωτήρα και όλο το παλάτι σειόταν από τα γέλια. Ο von Zealand δεν άντεξε άλλο. Είχε κερδίσει πολλές μάχες υπέρ της Πρωσίας και είχε σώσει πολλές φορές το βασιλιά. Τώρα έπρεπε να δώσει κι αυτή τη μάχη. Σηκώθηκε λοιπόν όρθιος και μπροστά σε όλους ύψωσε το γκρίζο του κεφάλι και είπε: «Κύριοι, γνωρίζετε ότι τον θάνατο δεν τον φοβάμαι. Γνωρίζετε ότι έχω πολεμήσει σε 38 μάχες και τις κέρδισα όλες. Τα μαλλιά μου άσπρισαν. Είμαι πια γέρος. Σύντομα θα βρεθώ στην παρουσία Κάποιου, που είναι πιο σπουδαίος από οποιονδήποτε άλλο, τον Μέγα Θεό, που με έσωσε από την αμαρτία μου, τον Κύριο Ιησού Χριστό, που εσείς τώρα βλασφημείτε. Κύριοι, δεν αντέχω να ακούω να μιλούν έτσι για τον Σωτήρα μου. Σας χαιρετώ σαν ένας ηλικιωμένος που αγαπά τον Χριστό και στέκεται στο χείλος της αιωνιότητας!» Ο Φρειδερίκος τότε με τρεμάμενη φωνή είπε: «Στρατηγέ, σου ζητώ συγνώμη!» Και η παρέα διαλύθηκε ήσυχα… Κανένα πρόσωπο δεν είναι πιο σημαντικό από Εκείνον. Είναι ο Σωτήρας μας. Είναι ο Κύριος του Ουρανού και της Γης. Είναι ο Δημιουργός μας. Έδωσε το αίμα Του, τη ζωή Του για μας. Αξίζει όχι μόνο το σεβασμό μας, αλλά όλη την ευγνωμοσύνη της καρδιάς μας, τη ζωή μας ολόκληρη να Του δώσουμε. Να μη διστάσουμε να δώσουμε τη μαρτυρία μας γι’ Αυτόν, μπροστά σε οποιονδήποτε. Στην οικογένειά μας, στους φίλους μας, στους συναδέλφους μας… Αν ντραπούμε μπροστά στους ανθρώπους να Τον ομολογήσουμε, δεν θα έχουμε θέση μαζί Του στον Ουρανό. Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, της ηθικής απαξίωσης και της αδιαφορίας για τον Θεό, ας υψώσουμε τη σημαία της σωτηρίας Του, της αλήθειας Του που λυτρώνει, που ελευθερώνει!

Κύριέ μου, με θάρρος και με παρρησία θέλω να μιλώ για σένα, όχι μόνο με τα λόγια μου, μα με τη ζωή μου και τη συμπεριφορά μου ολόκληρη, με γλυκύτητα και σοβαρότητα, με αλήθεια και συνέπεια!

Επιστροφή!

«Ο Κύριος είναι η μερίς της κληρονομίας μου….  Έλαβον ωραιοτάτην κληρονομίαν» (Ψαλμ. ις’ 5-6)

Ένας νέος, γόνος εύπορης οικογένειας, ζώντας όμως μέσα στην ασωτία και την αμαρτία, ανάγκασε τον πατέρα του να σταματήσει να του δίνει χρήματα ελπίζοντας ότι έτσι θα τον συνετίσει.  Αυτό όμως τον έκανε να αντιδράσει βίαια και να φύγει από το σπίτι.  Αλλά τα χρήματα τελείωσαν και οι φίλοι δεν ήταν τώρα πρόθυμοι να τον δανείζουν.  Μια μέρα που έλειπαν όλοι από το σπίτι μπήκε μέσα και πήγε κατ’ ευθείαν στο χρηματοκιβώτιο με σκοπό να αρπάξει το περιεχόμενο.  Εκεί όμως βρήκε τη διαθήκη του πατέρα του.  Περίεργος, αν και βέβαιος ότι τον είχε αποκληρώσει την άνοιξε, με έκπληξη όμως είδε ότι ο πατέρας τον είχε συμπεριλάβει στους κληρονόμους του με ίσο μερίδιο.  Εδώ, η καρδιά του ράγισε.  Σκέφτηκε πόσο πόνο και θλίψη είχε προκαλέσει στον πατέρα του.  «Και όμως, αυτός με θεωρεί παιδί του και με αγαπάει ακόμα!»

Ο Θεός μισεί την αμαρτία αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό.  Γι’ αυτόν έχει ετοιμάσει σωτηρία και «κληρονομιά άφθαρτη στους ουρανούς», αν μόνον αναγνωρίσει την αμαρτία του και επιστρέψει!

Τι είναι για σένα;

«Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Αυτός χθες και σήμερον και εις τους αιώνας» (Εβρ. ιγ’ 8)

Το Ευαγγέλιο φέρνει μπροστά μας τη μεγαλειώδη διακήρυξη ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο αιώνιος και αναλλοίωτος Υιός του Θεού που έγινε Υιός ανθρώπου και «έχει ορισθεί από τον Θεό να κρίνει τον κόσμο με δικαιοσύνη» (Πράξ. ιζ’ 31).  Στην επίγεια ζωή Του όμως δεν είχε αυτή την αποδοχή.  Πολλοί Τον θεωρούσαν προφήτη, άλλοι όμως έλεγαν ότι πλανά τα πλήθη (Ιωάνν. ζ’ 12).  Για τον αρχιερέα Καϊάφα, ήταν Αυτός που έπρεπε να πεθάνει για να μη χαθεί το έθνος (Ιωάνν. ια’ 49-50).  Για τον Ιούδα, ήταν το αντικείμενο οικονομικής συναλλαγής με τους αρχιερείς (Ματθ. κς’ 15-16).  Για τον Θωμά, ήταν ο Κύριός του και ο Θεός του (Ιωάνν. κ’ 28).  Για τη γυναίκα από τη Σαμάρεια, ήταν Αυτός που της πρόσφερε το νερό της ζωής.  Για τον Παύλο, ήταν «Αυτός που τον αγάπησε και παρέδωσε τον εαυτό Του για χάρη του» (Γαλ. β’ 20) και για τον Πέτρο, ήταν «ο Υιός του Θεού του ζώντος» (Ιωάνν. ς’ 69).  Για σένα, αγαπητέ μας φίλε, τι είναι ο Χριστός;  Μάθε γι’ Αυτόν από το Ευαγγέλιο, πίστεψέ Τον και δέξου Τον Σωτήρα σου σήμερα που η χάρη Του ακόμα σε περιμένει!

Ο Φάρος!

«Ο Κύριος θέλει είσθαι εις σε φως αιώνιον» (Ησαΐας ξ’ 19)

Οι φάροι, παρά τα υπερσύγχρονα μέσα ναυσιπλοΐας, δεν θα παύσουν να υπάρχουν και να στέλνουν το σωτήριο φως τους στα πλοία που ταξιδεύουν.  Ένας καθηγητής της Ναυτικής Ακαδημίας έλεγε:  «Είναι πιο συχνό να σωθείς από ένα φάρο παρά από ένα σωσίβιο».  Πόσα πλοία έχασαν τον προσανατολισμό τους μέσα στο πυκνό σκοτάδι και ναυάγησαν επειδή δεν υπήρχε ένας φάρος.  Στη ζωή, ο Θεός έστειλε έναν ζωντανό Φάρο, το Φως το Αληθινό, τον μονογενή Υιό Του, που προσφέρεται να σώσει τον άνθρωπο που ζει στο πνευματικό σκοτάδι.  Άπειροι άνθρωποι όμως ναυαγούν επειδή αγαπούν το σκοτάδι μάλλον παρά το φως, γιατί τα έργα τους είναι πονηρά και δεν θέλουν να ελεγχθούν από το φως (Ιωάνν. γ’ 19).

Αγαπητέ μας φίλε, αυτό το αιώνιο Φως φωτίζει κάθε άνθρωπο.  Φωτίζει και σένα αν θέλεις να το δεις και να απολαύσεις τα δώρα της παρουσίας Του στη ζωή σου.  Μακάρι σήμερα να πεις από την καρδιά σου:  «Ο Κύριος είναι το Φως μου και η σωτηρία μου» (Ψαλμ. κζ’ 1).

Προσφορά με αγάπη!

«Κατά πάντα υπέδειξα εις εσάς, ότι ούτω κοπιάζοντες πρέπει να βοηθήτε τους ασθενείς, και να ενθυμήσθε τους λόγους του Κυρίου Ιησού, ότι Αυτός είπε, Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη» (Πράξ. κ’ 35)

Η εντολή αυτή του Κυρίου Ιησού μας θυμίζει την μοναδική χειρονομία του Θεού για τον κόσμο.  Ο Θεός, έδωσε τον υιό Του τον μονογενή, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή (Ιωάνν. γ’ 16).  Κίνητρό της ήταν μόνο η αγάπη.  Και οι δικές μας προσφορές στο έργο του Θεού και στις ανάγκες των συνανθρώπων μας θα πρέπει να έχουν μοναδικό κίνητρο την αγάπη.  Όχι την ανταπόδοση, την επίδειξη ή το «ευχαριστώ».

Η προσφορά με αγάπη, είναι ευλογία γι’ αυτόν που την κάνει.

Η προσφορά με αγάπη, έχει ευλογημένα αποτελέσματα και σ’ αυτόν που τη δέχεται.

Η προσφορά με αγάπη, ευαρεστεί τον Θεό.

Η προσφορά με αγάπη, έχει αιώνια ανταπόδοση.

Γι’ αυτό, η προτροπή-πλαίσιο του Λόγου του Θεού προς εμάς είναι:  «Όλα τα έργα σας ας γίνονται με αγάπη» (Α’ Κορ. ις’ 14).